|
Imena ratnih zločinaca na spomeniku "Ptica slomljenih krila"?
|
Izvor: subotica.com
|
Datum:23.01.2012
|
|
 Javnost Subotice krajem prošle godine uznemirena je svedočenjem Andje Grubešić, koja je kao sedmogodišnja devojčica 1941. godine gledala ubistvo svog oca, Spasoja Ninkovića i sestre Bojke Ninković. Ime ubice, ozloglašenog madjarskog ekstremiste Ištvana Lodrija, gospodja Grubešić našla je medju imenima navodno nevinih žrtava na spomeniku „Ptica slomljenih krila“, podignutom 1994. godine.
Posle njenog svedočenja u lokalnoj štampi, medju imenima na spomeniku identifikovana su i braća Ištvan i Janoš Pelhe, odgovorni za smrt najmanje 25 ljudi srpske i bunjevačke nacionalnosti u Subotici i okolini 1941. godine i silovanje jedne šesnaestogodišnje devojke. Pored imena ovih zločinaca, na spomeniku je i ime Ištvana Čele, ubice Todora Palića iz Hajdukova kod Subotice.
Danas pokojni Blaško Stražarković, komesar Komande mesta u Subotici iz 1944. goldine, svedočio je 10. novembra 1994. godine u Večernjim novostima da se na tada upravo podignutom spomeniku, samo letimičnim uvidom, može izbrojati najmanje tridesetak ratnih zločinaca. Osim toga, Stražarković je tvrdio i da je u Senćanskom groblju 1944. godine streljano oko 300 pripadnika zloglasne madjarske fašističke organizacije „Njilaši“, kompromitovanih državnih službenika i jedan broj zarobljenih esesovaca, a ne 7.000 nevinih ljudi kako se danas ponekad tvrdi.
Muk odgovornih
Andjelka Grubešić poslala je 15. novembra prošle godine pismo Savezu vojvodjanskih Madjara. Pre toga, pisala je o svom i javnom problemu gradonačelniku Saši Vučiniću, Srpskoj naprednoj stranci, Čabi Šepšeiju i Tamašu Korhecu, ali nikada nije dobila odgovor.
Grubešićeva je na pijaci u Subotici, uoči Nove godine, srela Jožefa Kasu, koji je 1994. godine bio na čelu Odbora komemoraciju nevinim žrtvama iz 1944. godine, ali joj je ovaj navodno rekao da mu se javi posle praznika i da on s ovim slučajem u stvari nema nikakve veze.
Povrh svega, Ištvan Pastor, predsednik Saveza vojvodjanskih Madjara, izjavio je da nikada nije dobio pismo Andjelke Grubešić, iako je ona u lokalnoj štampi objavila faksimil otpremnice koja govori suprotno.
Okolnosti podizanja spornog spomenika su čitav skandal. Nekada visoko pozicionirani državni službenik priložio mi je kopiju dokumenta, koji svedoči da je Sekretarijat za privredu AP Vojvodina 21. oktobra 1994. godine bio naložio Skupštini opštine Subotica da u roku od jednog dana sruši spomenik „Ptica slomljenih krila“, podignut na parceli 10337/2.
Pet dana kasnije, Urbanističko-gradjevinska inspekcija naložila je Odeljenju za urbanizam, stambeno-komunalne poslove, privredu, poljoprivredu i malu privredu Skupštine opštine Suboptica da „izlaskom na lice mesta utvrdi da li je navedeni objekat porušen u skladu sa navedenim rešenjem“.
Nalozi državnih organa nisu ispoštovani. Spomenik je podignut i oko njega se svake jeseni okupljaju pristaše teorije o „genocidu“ nad „nevinim“ žrtvama „srpskih partizana“ 1944. godine.
Visoko pozicionirani funkcioner države i istaknuti član Socijalističke partije Srbije, koji je želeo da ostane anoniman, tada je vodio pravi administrativni rat, kako bi sprečio podizanje spomenika. Formalno-pravno, u tome je uspeo. Ali, u stvarnosti ni
Pankov „zaslužan“ za spomenik
Prema njegovom svedočenju, neko u SPS-u odlučio je da se spomenik ipak podigne, stavljajući se iznad države Srbije. Ko?
Radovan Pankov, kaže moj izvor iz SPS-a, svakako uz saglasnost Slobodana Miloševića. Vodje socijalista smatrale su da će ovim velikim ustupkom imati političku korist u igri koju su tada već uveliko zaigrali s Jožefom Kasom.
Podizanje spomenika od početka su pratile političke i istorijske konotacije. Neke su išle do neukusa i drskosti, koja vredja prave žrtve Drugog svetskog rata, pripadnike antifašističkih pokreta i njihove potomke.
Tako Odbor za komemoraciju nevinim žrtvama streljanim 1944. godine, na primer, 30. juna 1994. godine izveštava javnost i državne organe da će predstojeća komemoracija u Senćanskom groblju biti dostojanstvena i bez velikih pretenzija, baš kao i komemoracija deportovanim subotičkim Jevrejima.
U istom dopisu, odbor je konstatovao i da se komemoracija u Senćanskom groblju organizuje „u nedostatku nepristrasnih (naučnih) ocena“, a u zaključku navodi da budući spomen-park treba da bude ograden „kako u njega dalje ne bi dolazila razna stoka“.
Odbor za komemoraciju činili su: Jožef Kasa, Laslo Sekereš, dr Ištvan Bogner, Karolj Koplar, Peter Ric, Mikloš Uzon, Geza Dobo i Gabor Kudlik.
Da se država povukla u poslednjem momentu, prepuštajući zakonitost i poredak partitokratskoj volji vodja SPS-a, svedoči i policajac iz tadašnje Druge stanice. On tvrdi da su on i njegove kolege oktobra 1994. godine bili u pripravnosti. Dobili su dopis da preduzmu mere, ako dodje do pokušaja izgradnje spomenika. Bili su pripravni i pripadnici Resora državne bezbednosti, ali je neko iznenada naredio povlačenje svih državnih organa.
Ishod odluka partiotokratske države danas je tiha revizija rezultata Drugog svetskog rata, jer se svake godine, početkom novembra, gradske vlasti Subotice klanjaju ratnim zločincima, bez političke volje da njihova imena uklone sa spomenika.
Za utvrdjivanje istine nedostaje energije, stručnosti i – novca. Ali, pre svega političke volje.
Andjelka Grubešić, starica od 78 godina, danas jedina u Subotici pokušava da ispravi veliku nepravdu nanetu njoj, njenom detinjstvu i njenom narodu od – njene države.
SVEDOČANSTVA SUBOTIČANA O ZLOČINCIMA ČIJA SE IMENA NALAZE NA SPOMENIKU „PTICA SLOMLJENIH KRILA“
HORTIJEVI EKSTREMISTI UBIJALI CIVILE PRED DECOM
Medju „nevinim žrtvama“ partizana našao se i Ištvan Čele, koji je 1941. godine kod kućnih vrata ubio Todora Palića iz Hajdukova
U Subotici i okolini još žive svedoci zločina Hortijevih ekstremista za vreme Drugog svetskog rata. Medju njima je Andjelka Grubešić, sedamdesetosmogodišnja starica, čijeg su oca Spasoja Ninkovića i najstariju sestru Bojku Ninković ubili Hortijevi vojnici po dojavi Ištvana Lodrija, čije se ime danas nalazi na spomeniku „Ptica slomljenih krila“, medju „nevinim partizanskim žrtvama“.
Pucali u nenaoružanog čoveka pred porodicom
– Posle dolaska okupatora u naš grad, otac nas je poveo prema Bačkoj Topoli. Hteo je da odsednemo kod rodjaka, kako bismo se sklonili od ratnih dešavanja i ubistava srpskih civila po gradu. Na putu, pored našeg vinograda na „Hedjeku“, ugledale su nas komšije Madjari. Medjhu njima bili su Ištvan Lodri i Ileš Berkeš. Odmah su povikali: „Četnik, četnik!“. Tu se odjednom stvorila madjarska vojska. Nastalo je komešanje. Otac je pokušao da objasni da samo ćerke vodi kod rodjaka u Bačku Topolu. Kada je video da će vojnici pucati, pokušao je da pobegne. Na nesreću, za njim je u strahu skočila i moja najstarija sestra Bojka. Vojnici su hladnokrvno pucali u mog nenaoružanog oca i sestru. Ubili su ih na mestu – priča Andjelka Grubešić. – Sve sam to gledala očima sedmogodišnjeg deteta. Sedamdeset godina nosim tu užasnu scenu u srcu. Kada sam na spomeniku u Senćanskom groblju, medju navodnim žrtvama pročitala ime Ištvana Lodrija, bila sam duboko povredjena.
Bacili leš u jamu
Subotičanin D. K. (identitet svedoka poznat je autoru teksta), svedoči o smrti Todora Palića i Stojana Grbića iz Hajdukova kod Subotice. Njih je, kao civile, likvidirao lokalni ekstremista Ištvan Čele. I njegovo ime danas se pod firmom nevine žrtve nalazi na spomeniku „Ptica slomljenih krila“.
– Po izjavi porodice pokojnog Palića, žene Kate, sina Dušana, ćerki Milice i Grozde, Čele ga je ubio kod kućnih vrata. Telo pokojnika odvukao je do jame u dvorištu. Bacio ga je, stavivši mu neku gumu od bicikla na vrat. Čuvši pucanj, Todorov sin Dušan pobegao je kroz prozor u šumu. To mu je spasilo život. Ekstremisti su ga posle bezuspešno tražili – priča D. K. – Ubice se nisu zadovoljile ubistvom Palića. Ubili su i komšiju, Stojana Grbića.
Porodice pokojnih Palića i Grbića bile su tihe, napredne zemljoradničke porodice. Todor Palić u Hajdukovo se doselio 1932. godine iz Vukovara.
– Posle rata Palići su se vratili iz progonstva, ali im je kuća bila porušena. Stanovali su posle na Paliću, u Pionirskoj ulici. Grozda Palić bila je član Mesnog odbora Palić. Kasnije su se odselili u Beograd. Sin Duško bio je profesor Veterinarskog fakulteta u Beogradu. Koliko znam, katedru je predao svom sinu Todoru – dodaje D. K.
Žrtve zloglasne braće Pelhe
Ž. Krnajski iz naselja Kelebija, svedoči o smrti svog oca Stevana Krnajskog i strica Laze Krnajskog. Njih dvojicu su, sa još preko 20 Srba i Bunjevaca, ubili braća Ištvan i Janoš Pelhe, 1941. godine
– Oca i strica, zajedno sa ostalim žrtvama, bacali su s prozora Žute kuće. Ubijeni su posle mučenja. Sve žrtve bile su prvobitno sahranjene na jednoj njivi. Vlasnica je tokom okupacije prkosno pričala po naselju da je „Racima nadjubrila njivu“. Našim vlastima, na kraju ju je prijavio njen sin, koji je, iako Madjar, bio mobilisan u našu vojsku na kraju rata. Posle rata, žrtve su identifikovane po odeći, a posle ekshumacije sahranjeni su u pravoslavnom groblju u Dudovoj šumi, pored izginulih ruskih vojnika. Braća Pelhe likvidirani su na kraju rata. Likvidirala ih je na našem imanju, u malom ritu, „Dobrina grupa“. Ovu grupu činili su pripadnici Ozne – kaže Ž. Krnajski.
Pelheovi su do Drugog svetskog rata bili nadničari kod bogatih srpskih porodica u naselju Kelebija. Čim je madjarska vojska okupirala Suboticu, postali su najokoreliji ekstremisti, odgovorni za smrt desetina nevinih ljudi. O njihovim zlodelima u Subotici, svedoči i pismo narodnog heroja Jovana Mikića – Spartaka, komandanta Subotičkog partizanskog odreda, od 24. septembra 1944. godine.
Mikić je pisao da su braća Pelhe 1941. godine naredili ubistvo 24 Srba i Bunjevaca. Dva meseca pre nego što je Subotica oslobodjena (10. oktobra 1944. godine), uputili su grupu nemačkih vojnika da siluju jednu šesnaestogodišnju devojku.
Subotička istoriografija već dve decenije ćuti o zločinima okupatora u Drugom svetskom ratu. Trend je izjednjačavanje žrtava Hortijevih okupatorskih vojnika i onih koje je streljala Narodnooslobodilačka vojska posle oslobodjenja grad
Svojevremeno formirana Viktimološka komisija nije do kraja obavila posao. Kao da je istoriografija sebi za cilj postavila redizajn ishoda Drugog svetskog rata i nivelisanje moralne pozadine rata. Da nije tako, imena ratnih zločinaca nikada se ne bi našla na javnom spomeniku, koji svake jeseni redovno pohode čak i predstavnici Skupštine grada, odajući im poštu i polažući im cveće.
Zašto?
autor teksta: Branko Žujović
(izvor: "Fond Slobodan Jovanović")
|
